|
Cecè Collura is eigenlijk commissaris van politie maar na een kogel in zijn lever, opgelopen bij een bankoverval, moet hij weer op krachten komen.
Waar beter dan op zee? Hij heeft huis noch haard en de frisse lucht zal hem goed doen.
Een bevriende reder stelt hem zolang aan als purser op een van zijn cruiseschepen. Een luizenbaan, maar op zee wordt Collura geconfronteerd met een reeks lastige passagiers en een serie kleine mysteries. Cecè is geen zeeman maar zijn speurzin heeft hem niet verlaten. De raadsels van de verklede zanger, van het spook in de cabine, van de gestolen juwelen, van het verdwenen lijk worden haast moeiteloos doorgrond.
De purser heette Vincenzo (voor zijn vrienden ‘Cecè’) en van achteren Collura. Eigenlijk had Collura nooit die functie bekleed, nee, geen doekjes erom winden, hij had nog nooit een cruiseschip vanbinnen gezien. En ook geen koopvaardijschip, om maar helemaal open kaart te spelen. Als je een dertigtal overtochten over de Straat van Messina niet als scheepvaart kwalificeerde, had hij op zijn conto een paar retourtjes met de veerboot Napels-Palermo. Dat was al.
Hij was geen man van het water, meer van het vasteland. Van vliegtuigen werd hij al bang als hij ze stil zag staan op het vliegveld.
Andrea Camilleri (Sicilië, 1925) begon zijn carrière als theaterregisseur. Pas op latere leeftijd ging hij, aangemoedigd door Leonardo Sciascia, romans en detectives schrijven.
Zijn eigenzinnige commissaris Montalbano, de Siciliaanse Maigret, is razend populair in Italië en de vertaalrechten zijn verkocht in 24 landen.
Commissaris Collura kan getypeerd worden als een Montalbano op zee.
‘Camilleri overvalt je soms onverhoeds met zijn geheel eigen humor.’
Trouw
|
