Opowieść biograficzna o Caravaggiu
Kolejna
powieść Camilleriego w oprawie historycznej. Sensacyjna intryga biegnie dwoma
nurtami. W narrację ramową, rozgrywającą się współcześnie, zostają wpisane
fragmenty domniemanego dziennika Caravaggia. Narrator, Andrea Camilleri, jedzie
do Syrakuz, żeby obejrzeć inscenizację greckiej tragedii i w tajemniczych
okolicznościach trafia do domu na odludziu, gdzie ma sposobność przejrzenia
ocalałych zapisków wielkiego malarza i awanturnika (1571-1610). Zapiski dotyczą
mrocznego i najmniej znanego okresu życia artysty, jego brawurowej ucieczki z
Malty i pobytu na Sycylii, gdzie ścigany podwójnym wyrokiem, ukrywa się i maluje
szereg słynnych obrazów. Dwutorowa narracja, z jednej strony pisana językiem
niemal dziennikarskim, z drugiej strony jest próbą rekonstrukcji XVII-wiecznej
włoszczyzny. Apokryficzny dziennik Caravaggia, który jak wiadomo, był ledwie
piśmienny, jest świadectwem zarówno jego obsesji czarnego słońca, w czym
Camilleri upatruje źródeł malarskiej techniki chiaroscuro, jak i powolnego
osuwania się artysty w szaleństwo. Stąd chropawy język, porwana narracja,
miejscami przechodząca w bełkot. |