Στις 18 Σεπτεμβρίου του 1890
καταπλέει στο λιμάνι της Βιγκάτα το ρωσικό βαπόρι Ιβάν Τομόροφ για να φορτώσει
πέντε χιλιάδες καντάρια θειάφι που βρίσκεται υπό προσωρινή φύλαξη στις αποθήκες
της φίρμας «Σαλβατόρε Μπαρμπαμπιάνκα και Υιοί». O πλούσιος και αδίσταχτος ντον
Τοτό Μπαρμπαμπιάνκα έχει γίνει αντικείμενο φθόνου και μίσους από τους άλλους
εμπόρους, οι οποίοι του έστησαν μια ενέδρα που θα τον οδηγήσει μαθηματικά στην
καταστροφή. O Μπαρμπαμπιάνκα έχει πουλήσει το θειάφι, το τηλεγράφημα που
ανακοινώνει την άφιξη του πλοίου φτάνει «ανεξήγητα» καθυστερημένα και κανείς δεν
είναι διατεθειμένος να του δανείσει ή πουλήσει έστω κι ένα δράμι θειάφι. Όλο το
χωριό είναι στο πόδι, περιμένοντας Καπνό στον ορίζοντα, που θα σημάνει και το
οριστικό τέλος των Μπαρμπαμπιάνκα. Ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα του
διάσημου σε όλο τον κόσμο Σικελού συγγραφέα, όπου το σασπένς αναμειγνύεται με το
χιούμορ και την ανελέητη κοινωνική κριτική της σικελικής κοινωνίας του τέλους
του 19ου αιώνα, μιας κοινωνίας που θυμίζει συχνά την ελληνική.
Il 18 settembre 1890 getta
l'ancora nel porto di Vigata per caricare cinquemila cantàri di zolfo, il vapore
russo Ivan Tomorof, che si trova sotto sorveglianza provvisoria nei depositi
della ditta "Salvatore Barbabianca e Figli". Il ricco e senza scrupoli don Totò
Barbabianca è diventato oggetto di invidia e di odio da parte degli altri
commercianti, i quali gli hanno teso un agguato che lo condurrà matematicamente
alla distruzione. Barbabianca ha venduto lo zolfo, il telegramma che comunica
l'arrivo della barca arriva "inspiegabilmente" in ritardo e qualcuno non è
disposto a prestargli o vendergli fosse anche un grammo di zolfo. Tutto il
paese è in piedi, in attesa di "Un filo di fumo", che significherà anche la
definitiva fine di Barbabianca. Uno dei migliori romanzi dello scrittore
siciliano, famoso in tutto il mondo, dove la suspense è mescolata all’umorismo e
alla spietata critica sociale della società siciliana della fine del 19° secolo,
una società che richiama spesso quella greca.
|