|
Βιγκάτα, 1940. Το βράδυ της 11ης Ιουνίου, την επομένη της εισόδου της Ιταλίας
στον πόλεμο που ολόκληρο το έθνος υποδέχθηκε σαν «κερδισμένο λαχείο», στον
σύλλογο «Φάσο & Φαμίλια» εμφανίστηκε ξαφνικά, μετά από πέντε χρόνια εξορίας λόγω
συστηματικής συκοφαντίας του ένδοξου φασιστικού καθεστώτος, ο Μικέλι Ραγκουζάνο.
Κανείς, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν τον χαιρέτησε,
όμως τα αίματα άναψαν αμέσως και άρχισαν να ξεστομίζονται άσχημα λόγια, μέχρι τη
στιγμή που ο ντον Εμανουέλε Πέρσικο, ξερακιανός ενενηνταεξάχρονος, μέλος της
φασιστικής οργάνωσης από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας της, έπαθε συγκοπή.
Ο Ραγκουζάνο τον είχε ρωτήσει προκλητικά: «Το
όνομα Αντόνιο Καννιτσάρο σάς θυμίζει κάτι;». Κάποιος γονάτισε, ακούμπησε το αυτί
του στην καρδιά του ηλικιωμένου και είπε σοβαρά: «Πέθανε».
«Σε αυτές τις σελίδες περικλείεται όλος ο
Καμιλλέρι, γλώσσα, ειρωνεία, πανέμορφες γυναίκες, άντρες που περιμένουν να πέσει
ο καρπός από το δέντρο, χωρίς να έχουν το κουράγιο όμως να προκαλέσουν την πτώση
του». Corriere della Sera
|
