|
Mimė Augello, Montalbanos adjunct, heeft het moeilijk. De nacht bij zijn nieuwe geliefde wordt verstoord door de onverwachte thuiskomst van haar echtgenoot. Mimė verdwijnt haastig via het raam naar het appartement eronder maar ook daar is een probleem: op het bed ligt een lijk.
Ondertussen ontmoet de niet meer zo jonge Montalbano een jonge vrouw en wordt overvallen door een vlaag van liefde, een kortstondige terugkeer naar zijn jeugd. Als in een toneelstuk van de eigenzinnige regisseur Carmelo Catalanotti.
Camilleri draagt zijn liefde voor het theater over op een melancholieke Montalbano.
"Ciao Antonia, Montalbano hier. Stoor ik?"
"Nee. Zeg het maar."
Een korte stilte.
"Nee... ik wilde vragen... de mobiel van Catalanotti, hebben jullie die?"
"Nee. Als we die hadden meegenomen, zou je het weten."
"En waar is dat mobieltje volgens jou dan?"
"Kennelijk heeft de moordenaar het meegenomen. Heb je nog meer vragen?"
Twee korte stiltes.
"Nou, tot ziens dan," zei Antonia en beëindigde het gesprek.
Mama mia, wat een lastpak!
Camilleri lezen is bijzonder vermakelijk en onderhoudend. Opvallend is allereerst zijn virtuoze spel met taal.
Ronald De Rooy, Trouw
|
